Ομολογώ ότι βρίσκομαι σε σύγχυση τον τελευταίο καιρό. Κάτι, κάτι δεν πάει καλά, κάπου έχω χάσει το νήμα του χρόνου. Θυμάστε που έλεγα ότι είναι πολύ σημαντικό για μένα να βρεις το ρυθμό των πραγμάτων και να τον ακολουθήσεις; Σαν να είσαι σε μια ιστιοσανίδα και να πηγαίνεις ελεγχόμενα με το κύμα; Ε, εγώ αυτό, εδώ και μερικούς μήνες το έχω χάσει.
Τί φταίει να πάρει η ευχή; Γιατί τόση αποδιοργάνωση; Ομολογώ ότι ενσυνείδητα έχασα μετα μεγάλης μου λύπης μερικές ευκαιρίες. Κυρίως εγασιακές, αλλά για λόγους προσωπικούς. Τι να σας εξηγώ,ήταν μια μπερδεμένη κατάσταση, στην οποία κάποια ΤΕΛΕΙΩΣ υποθετικά "αν", με ανάγκασαν να αναβάλλω (μοιραία αναβολή μάλλον, θα δούμε πώς και αν και πότε θα το σώσουμε τελικά) την επαγγελματική μου πορεία, με το φόβο μήπως διαταραχτεί κυρίως η οικογενειακή μου γαλήνη.
Και κάπου εκεί, μεταξύ της πίστης στην απόλυτη προτεραιότητα της οικογένειας και της πικρίας για τις χαμένες ευκαιρίες, ω ναι, έχασα το ρυθμό. Ή έτσι νοιώθω. Κάπου εκεί πέρασε το επόμενο "καλό" κύμα και εγώ έμεινα να το κοιτάω που φεύγει.
Και μετά, έμεινα κόκκαλο. Πράγμα άσχημο, γιατί εγώ με τον καιρό αυξάνω γεωμετρικά την ανησυχία μου και κοκκαλώνω ακόμα περισσότερο.Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, ή πέρα από όλα αυτά ή παράλληλα με όλα αυτά, ήρθε και η πνευματική αναστάτωση. Και ήρθαν και οι αμφιβολίες.
Μήπως, λέω μήπως, μήπως, μήπως, μήπως, μήπως; Μήπως, μήπως-μήπως-μήπως-μήπως; (όπου μήπως βάλτε διάφορες φιλοσοφικές ή μη αναζητήσεις της αλήθειας).
Για να μη σας πρήζω και βγαίνω εκτός θέματος, από ερωτήσεις τύπου "τί έφταιξε" άλλο τίποτα.
Από απαντήσεις δεν ξέρω τί γίνεται. Και νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει γενικώς. Οπότε, καθότι και ακόμη επηρεασμένη από το ραδόνιο του νησιού, καταλήγω στα εξής:
Υπομονή (ό,τι προτείνεται δηλαδή σε όλες τις περιπτώσεις από όλους και για όλους, εγώ γιατί να αποτελώ εξαίρεση για τον εαυτό μου;)
Χαλάρωση (ραδόνιο λέμε)
Και λέω, λέω τώρα, μήπως και ένα μικρό τοσοδά σιγιλιάκι. :) Μικρούλι. Χαριτωμένο.
Αλλά είμαι ακόμα σε ανάρρωση γμτ..
.
